.: پرنــــــده :.

وبلاگ ادبی-زمین برای من تنگ بود...پر زدم شاید آسمان همدم خستگی هایم شود.

.: پرنــــــده :.

وبلاگ ادبی-زمین برای من تنگ بود...پر زدم شاید آسمان همدم خستگی هایم شود.

بُهت

می گذرم از میان رهگذران ، مات

می نگرم در نگاه رهگذران ، کور

این همه اندوه در وجودم و من ، لال

این همه غوغاست در کنارم و من دور !

 

 

دیگر در قلب من ، نه عشق ، نه احساس

دیگر در جان من ، نه شور ، نه فریاد

دشتم ، اما در او نه ناله ی مجنون !

کوهم ، اما در او نه تیشه ی فرهاد !

 

هیچ نه انگیزه ای ، که هیچم ، پوچم !

هیچ نه اندیشه ای ، که سنگم ، چوبم !
همسفر قصه های تلخ غریبم.

رهگذر کوچه های تنگ غروبم.

 

آن همه خورشید ها که در من می سوخت ،
چشمه ی اندوه شد ز چشم ترم ریخت !
کاخ امیدی که برده بودم تا ماه ،

آه ! که آوار غم شد و به سرم ریخت !

 

زورق سرگشته ام که در دل امواج

هیچ نبیند ، نه ناخدا ، نه خدا را

موج ملالم که در سکوت و سیاهی

می کشم این جان از امید جدا را

 

 

می گذرم از میان رهگذران ، مات

می شمرم میله های پنجره ها را.

می نگرم در نگاه رهگذران ، کور

می شنوم قیل و قال زنجره ها را.

 

بهت!

از خدا صدا نمی رسد

 

ای ستاره ای که پیش دیده ی منی !
باورت نمی شود که : در زمین

هر کجا ، به هر که می رسی

خنجری میان مشت خود نهفته ست

پشت هر شکوفه ی تبسمی

خار جانگزای حیله ای شکفته ست!

 

 

آن که با تو می زند صلای مهر ،
جز به فکر غارت دل تو نیست.

گر چراغ روشنی به راه توست ،
چشم گرگ جاودان گرسنه ای ست!

 

ای ستاره ، ما سلام مان بهانه است

عشق مان دروغ جاودانه ست .

در زمین زبان حق بریده اند

حق ، زبان تازیانه است.

وان که با تو صادقانه درد دل کند

های های گریه ی شبانه است !

 

 

ای ستاره، ای ستاره ی غریب !
ما اگر ز خاطر خدا نرفته ایم ؟

پس چرا به داد ما نمی رسد ؟

ما صدای گریه مان به آسمان رسید

از خدا چرا صدا نمی رسد ؟

 

seda nemiresad

 

 


 

پاورقی: این روزا داغونم....فقط همین!

 

 

 

مرگ را دیده ام من...

مرگ را من...

 

 

مرگ را دیده ام من.

من مرگ را زیسته ام

با آوازی غم ناک

غم ناک                         

و به عمری سخت دراز و سخت فرساینده.

 

آه بگذاریدم ! بگذاریدم !

اگر مرگ

همه ی آن لحظه ی آشناست که ساعت ِ سرخ

از تپش باز می ماند.

وشمعی- که به ره گذار باد -

میان نبودن و بودن

درنگی نمی کند،                        
خوشا آن دم که زن وار

با شادترین نیاز تن ام به آغوش اش کشم

تا قلب

به کاهلی از کار  

باز مانَد                         

و نگاه چشم به

خالی های جاودانه          

 بر دوخته                                   

 

و تن

عاطل !

 

***                 

 

دردا

دردا که مرگ

نه مردن شمع و

نه بازماندن ِ ساعت است،

نه استراحت ِ آغوش ِ زنی

که در رجعت جاودانه

                                    بازش یابی ،                              
نه لیموی پر آبی که می مکی

تا آنچه به دور افکندنی ست

تفا له ای بیش

                        نباشد :                         

 

 

 

تجربه یی ست

غم انگیز

غم انگیز            

غم انگیز                        

به سال ها و به سال ها و به سال ها...

 

 

وقتی که گرداگرد تو را مردگانی زیبا فرا گرفته اند

یا محتضرانی آشنا

که تو را بدیشان بسته اند                         

با زنجیرهای رسمی شناس نامه ها

و اوراق هویت

و کاغذ هایی

که از بسیاری ِ تمبر ها و مهرها

و مرکبی که به خوردشان رفته است

سنگین شده است –                               

 

وقتی که به پیرامون تو

چانه ها

دمی از جنبش باز نمی ماند          

بی آنکه از تمامی صداها

یک صدا                                     

آشنای تو باشد،-                                                

 

وقتی که دردها

از حسادت های حقیر

بر نمی گذرد                   

و پرسش ها همه

در محور روده هاست ...                            

آری ، مرگ

انتظاری خوف انگیز است؛                         

انتظاری

که بی رحمانه به طول می انجامد.             

 

مسخی ست دردناک

که مسیح را

شمشیر به کف می گذارد             

                        در کوچه های شایعه                                

تا به دفاع از عصمت مادر خویش

بر خیزد،                                                

 

 

من مرگ را زیسته ام

با آوازی غم ناک

غم ناک             

و به عمری سخت دراز و سخت فرساینده.

 


پاورقی : ترانه ی پرنده ی محسن چاوشی رو حتما گوش کنید

لینک دانلود برنامه ی گیلان شناسی رو گذاشتم .دانلود کنید.(با تشکر از وبلاگ بی برنامه و گیلانی ها)

اسیر

 

بیمی به دل ز مرگ ندارم که زندگی

جز زهر ِ غم نریخت شرابی به جام من

گر من به تنگنای ملال آور حیات

آسوده یک نفس زده باشم حرام من !

 

***

ای سرنوشت ، از تو کجا می توان گریخت ؟
من راه آشیان خود از یاد برده ام

یک دم مرا به گوشه ی راحت رها مکن

با من تلاش کن که بدانم نمرده ام !

asir

فریادهای بی جواب

همزبانی نیست تا گویم به زاری : ای دریغ !

دیگرم مستی نمی بخشد شراب

جام من خالی شده ست از شعر ناب

ساز من فریاد های بی جواب...

فریادهای بی جواب

گودال تنهایی

 


می خواهم برای هزارمین بار بگویم دلم گرفته است...

اما اینجا

حتی دیوارها هم گوش فرو بسته اند.


دلم از تمام آدم ها و دیوارها گرفته است.

هیچکس نمی فهمد گودال تنهایی من چقدر عمیق است ،
و من آنقدر فرو رفته ام
       که مردمک های باورم
  بی حضور نور
         تاریکی تنفس می کنند.

دلم گرفته است...
تصمیم گرفته ام تا آخر دنیا در گودال تنهایی ام
روی صندلی سکوت بنشینم


آنقدر تا موریانه های اندوه
پیکرم را مثله کنند
و هیچکس به بوی تعفن لاشه ی احساسم اهمیتی نخواهد داد.

وحقیقتا
           مرگ
                 چه استدلال رقیقی برای ترک زندگی خواهد بود...

tanhai

مردانه مرده ام...

 

 هر گلوله ای قرص مسکنی ست

تنها آنها که مرده اند
ز مرگ نمی ترسند
چو من که بارها
مردانه مرده ام
تابوت خویش را همه عمر
بر دوش برده ام
بازی کنیم
از باختن نهراسیم
پیروزی است باخت
دیگر هر تک گلوله ای
قرص مسکنی است
بازی کنیم

گم شده ایم

 

 

 

 

می خواهم شعری را بخاطر آورم ،

  که نه ...

             شعری ... سطری ...  تصویری را ،

  که نه ...

              نقطه ای ...  رنگی ...  آوازی را ... 

  که نه ...

              نتی ...  هجائی ...

                                       هر آن چه مرا به یادم آورد .

  نه این که هستم ...

                             آنکه بودم ! 

 

  من در جائی که انتظارش را نداری

  در اندیشه و با خیال دوباره یافتنت 

                                               منتظر ایستاده ام .

  آنکه بودی

                نه این که هستی ...

 

  در این میان چیزی سخت فراموش شد :

  « باید که عاشق باشیم ،

  وگرنه به هر چشم که در ما بنگرند ، پریشان حالی بیش نیستیم. »


  ساده بگویم 

  گم شده ای ... 

                       گم شده ام ...

باور کن

 

 بعد از تو از کدام دریچه

                        آسمان را به تماشا بنشینم

 و با کدام واژه عشق را معنا کنم

 بی تو

همه ی فصلها خاکستری

و همه ی ستاره ها خاموشند

کیفر شکستن دل من چند جاده غربت

و چند آسمان تنهایی است

باور کن

من هنوز هم

به قداست چشمان تو ایمان دارم.

این بار با پیش گفتار ...

 

 ..:: پیش گفتار گلایه آمیز  ::..

 

 

«گوگل قلب شما ... »

 

چند روز پیش داشتم تو گوگل گشت و گذار می کردم که یه دفعه خواستم ببینم بعد از 4-5 ماه غیبت از اول به چندم رسیدم.

حدسم می گفت نهایتا سوم اما .... چشمتون روز بد نبینه !!!

دیدم 4ماه غیبت من و رسونده به ششم !!! به جون خودم اینقدر اعصابم به هم ریخت که نگو و نپرس...

نه اینکه بخوام بگم من آخرشم ها ، نه ...

 فکر کردم این که گوگل خودمونه ...

تو ا ین مدت که نبودم نکنه تو گوگل قلب شما هم رفته باشم پائین؟

 

 

 

دلم بدجوری گرفت ... به وبلاگ اکثر دوستان که سر زدم لینک منو برداشته بودن و بعضی ها هم که اصلا یادشون نبود من کی هستم؟

این مواقع که پیش می اومد از خدا می خواستم کاش پر و بال پرنده واقعا می شکست اما هیچ وقت از یاد اونایی که دوسشون داشت نمی رفت...

این دنیای ماشینی پر از دود و دروغ ، قلبای همه رو اونقدر گرفتار کرده که باید هوای خودتو داشته باشی غیبتت طولانی نشه .

چون ممکنه دیگه هیچ وقت امکان حضور پیدا نکنی ... !

 

 


 

..:: پست اصلی ::..

 

 

 

 « مثل آفتاب »

 

دیگران را بگذار

دل به آفتاب بسپار

ببین چگونه هر بامداد

                        صبور و سربلند

از پشت شانه های خاکستری صبح

                                   بالا می آید

و ستارگان  همه شرمنده می شوند

                              خاموش می شوند

 

دیگران را بگذار

            دل به آفتاب بسپار...

نمی خواهم ...نمی خواهم ...

نمی خواهم بمیرم ، با که باید گفت ؟
کجا باید صدا سر داد ؟
در زیر کدامین آسمان،
روی کدامین کوه ؟
که در ذرات هستی ره برد طوفان این اندوه
که از افلاک عالم بگذرد پژواک این فریاد !
کجا باید صدا سر داد ؟
فضا خاموش و درگاه قضا دور است
زمین کر، آسمان کور است

نمی خواهم بمیرم با که باید گفت ؟
اگر زشت و اگر زیبا
اگر دون واگر والا
من این دنیای فانی را
هزاران بار از آن دنیای باقی دوست تر دارم .
به دوشم گر چه بار غم توان فرساست
وجودم گر چه گرد آلود سختی هاست
نمی خواهم از اینجا دست بردارم !
تنم در تار و پود عشق انسانهای خوب نازنین بسته است.
دلم با صد هزاران رشته با این خلق
با این مهر، با این ماه
با این خاک ... با این آب...
پیوسته است.

مراد دل از زنده ماندن، امتداد خورد و خوابم نیست
توان دیدن دنیای ره گم کرده در رنج و عذابم نیست
هوای همنشینی با گل و ساز و شرابم نیست

جهان بیمار و رنجور است .
دو روزی را که بر بالین این بیمار باید زیست
اگر دردی ز جانش بر ندارم ناجوانمردی است
نمی خواهم بمیرم تا محبت را به انسانها بیاموزم
بمانم تا عدالت را برافرازم ، بیافروزم
خرد را ، مهر را تا جاودان بر تخت بنشانم
به پیش پای فرداهای بهتر گل بر افشانم
چه فردائی، چه دنیائی !!
جهان سرشار از عشق و گل و موسیقی و نور است ...

نمی خواهم بمیرم ای خدا !
ای آسمان !
ای شب !
نمی خواهم
نمی خواهم
نمی خواهم
مگر زور است ؟